De 35 deelnemers aan dit ‘Larinese’ avontuur (we ontmoetten elkaar op de heuvels van de stad Larino, in Zuid-Italië) maken deel uit van een ‘chat’ die daadwerkelijk mensen (253!) samenbrengt die in hun jeugd een sterke samen ervaring opdoen in de Focolare-beweging met de bedoeling de vlag van eenheid hoog te laten wapperen onder de volkeren en hun leven te besteden aan dit nobele ideaal...
De herschikking in een groep van vele mensen die nu verspreid zijn over de vier uithoeken van de aarde en die paden hebben bewandeld die heel anders zijn dan de religieuze, is het resultaat van een uitdaging die een van hen ongeveer drie jaar geleden begon, om eerst verbinding maken met zichzelf en vervolgens met de vrienden die die jeugdervaring met hem hadden gedeeld. En tot ieders grote verbazing en verwondering groeide de groep op magische wijze...
Wat de vitaliteit van deze groep de afgelopen jaren heeft gekenmerkt, is de wens om aanwezig te zijn – voor zover mogelijk voor wat het platform toestond – bij alles wat er in de tussentijd in Italië en in de wereld gebeurde, niet in de laatste plaats de oorlog tussen Rusland en Rusland. en Oekraïne. Er worden diverse initiatieven ondernomen, ook in tijden van Covid, maar in deze lijnen willen we ons vooral concentreren op hoe sommige leden van de chat deze dagen ‘samen’ hebben ervaren.
Gedurende de dagen dat we in Larino woonden, wilden we ons spontaan laten leiden door één enkele regel, de gouden: "doe anderen niet aan wat je niet zou willen dat ze jou aandoen" (wat genoeg is en meer... ) en die van welkom, van ons en onder ons, maar ook van al diegenen die deze bijzondere groep mensen hebben aangeraakt of onderschept...
Zelfs in situaties van ontspanning, cultureel en historisch leren, het delen van eten en drinken, ontstonden er spontaan ideeën, maar zelfs daarvoor waren levensschilderijen gebaseerd op eenvoud, hoop, schoonheid...
Ja, de Schoonheid zelf was oppermachtig, nu opgevangen in de milde en aanstekelijke glimlach van Don Peppino (van wiens ervaringen van sterke sociale solidariteit velen zich al bewust waren, maar gevalideerd en tot vlees gemaakt door zijn aanwezigheid in deze vergadering), nu vastgelegd in de gepassioneerde woorden van de 'gidsen' die de rijkdom van een weelderige natuur of een glorieus historisch verleden van de stad Larino illustreerden,
Kortom, het leek meer dan een gezamenlijke vakantie, het leek een ‘reünie’ tussen mensen die een gemeenschappelijke zielscapaciteit hadden, ondanks dat ze zelfs pijnlijke ervaringen hadden meegemaakt: mislukte huwelijken, scheidingen, verlatingen of ervaringen die totaal anders waren dan de religieuze, capabele ervaringen. van het kloppen voor de schoonheid van een ‘ons’ dat geen specifieke persoonlijke kennis of verbondenheid of strijdbaarheid van welke aard dan ook vereist, maar eerder de bereidheid, dan blijkt uit de feiten, om die ‘sociale’ maskers af te werpen die men soms gedwongen wordt te dragen en experimenteren met.
Bij thuiskomst was het spontaan om contact met elkaar op te nemen om erachter te komen of de reis van de vrienden goed was verlopen, net als familie. Kortom, om het wat poëtischer te zeggen: 'omnia vincit amor!'
Uiteraard spraken we af elkaar te ontmoeten op de volgende 'reünie'.
Adriaan Pischetola en Gennaro Lamagna
